نامش ابوعبدالله جعفر و فرزند امام محمدباقر(ع)بود. در مدینه چشم به جهان گشود. 12 سالِ نخست زندگی اش را در ایام حیات پدربزرگش،امام سجاد(ع)،گذراند.امام جعفر صادق و پدرش امام محمدباقر،در دورانِ پر آشوب دست به دست شدن قدرت میان بنی امیه و بنی عباس زندگی می کردند. اما چون مایل به دخالت در این کشمکش ها نبودند،فرصت گرانبهایی یافتند تا به تدریس و گسترش علوم قرآنی و فقه و حدیث میان پیروان خود بپردازند. به ویژه این که خلیفه عمربن عبدالعزیز،پس از سال ها،نقل روایت و حدیث را آزاد کرده بود. امام صادق 31 سال داشت که با در گذشت پدرش،به امامت رسید. او همان روش پدر را ادامه داد و با تشکیل حلقه ی درس،که گفته می شود 4 هزار شاگرد داشت،به بیان احادیث،تفسیر آیات الهی و بحث در افکار و عقایدی که تازه از جهان خارج به میان مسلمانان راه پیدا کرده بود،پرداخت. او از این طریق،کوشید به شبه های راه یافته در افکار مسلمانان را پاسخ دهد. در زمینه ی فقه نیز،آن حضرت فقه جعفری را در کنار فقه اهل سنت به وجود آورد. آن امام 65 سال عمر کرد و در مدینه در گذشت. او را در قبرستان بقیع،در کنار امام حسن،امام محمدباقر و امام سجاد(ع)به خاک سپردنند.

حدیثی از امام جعفرصادق(ع):

غضب و خشم، کلید هر شرّی است.